ثبت حقیقت در یادبود امید گام برداشتن به سوی آینده‌ای است که در آن از جنایت علیه بشریت جز در کتاب‌های تاریخ نشانی نباشد
ابوالفضل وقتی درگیر نزاع شد، کمتر از ۱۵ سال داشت. او در آغازین روزهای ۱۸ سالگی به دار آویخته شد. پیش از آن نیز، در حالی که هنوز به سن قانونی نرسیده بود، به پای چوبه‌ی دار برده شده بود. روز قبل از اعدام به مادر بی‌قرارش می‌گفت: «نترس مامان، هیچی نمی‌شه!»؛ اما اعدام شد.
ابوالفضل و دست‌کم پنج فرد دیگر که پیش از ۱۸ سالگی متهم و به اعدام محکوم شده بودند، در سال ۲۰۱۸ در ایران اعدام شدند.
ما در بنیاد عبدالرحمن برومند یادبود امید را ایجاد کرده‌ایم تا کسانی که عزیزانشان اعدام شده‌اند، جایی برای بازگو کردن روایت‌های خود داشته باشند و بتوانیم موارد نقض حقوق بشر را به طور دقیق ثبت کنیم.
بنیاد عبدالرحمن برومند ۱۶ سال است که با هدف هموار کردن راه گذار مسالمت‌آمیز و دموکراتیک ایران به سوی آینده‌ای عادلانه، مستندسازی سرگذشت اعدام‌شدگان و قربانیان نقض حقوق بشر در ایران، از جمله کودکان، را در دستور کار خود قرار داده و می‌کوشد با ثبت حقیقت به سوی آینده‌ای گام بردارد که در آن حقوق انسانی شهروندان به رسمیت شناخته شود و از کشتار و جنایت علیه بشریت جز در کتاب‌های تاریخ نشانی نباشد.
بدون روبه‌رو شدن با گذشته و ثبت بی‌طرفانه و فهم آن چگونه می‌توان الگوهای نقض حقوق بشر را فراهم آورد و در آینده از تکرار آن جلوگیری کرد؟ آیا تضمینی هست که در دوران گذار فرصت اندیشیدن فراهم باشد؟
ما امید داریم به فرا رسیدن روزی که امکان دادرسی عادلانه برای کسانی که عزیزانشان را در پی نقض حقوق بشر در ایران از دست داده‌اند فراهم شود. ما با این امید، در تمام این سال‌ها با یاری شما این راه را پیموده‌ایم و برای تداوم آن همچنان و همواره به یاری و پشتیبانی شما نیاز داریم.
