وبلاگ بنیاد برومند

در پی انتشار خبر ارسال حکم اعدام ریحانه جباری به دفتر اجرای احکام زندان، عبدالصمد خرمشاهی، وکیل مدافع خانم جباری، روز دوشنبه ۲۵ فروردین در گفتگو با خبرگزاری ایسنا خبر اجرای حکم قصاص موکلش در هفته جاری را تکذیب کرد و گفت  «ما تلاش می‌کنیم تا از اولیای دم رضایت بگیریم.»

آقای خرمشاهی افزوده است: «قاضی رسیدگی‌کننده به این پرونده هنوز تاریخ دقیقی را برای اجرای حکم قصاص مشخص نکرده است.»

وکیل خانم جباری همچنین گفته است: «قرار بود جلسه دوم صلح و سازش برگزار شود که هنوز این امر محقق نشده است، اما در این راستا تلاش می‌شود تا بتوانیم جلسه دیگری را تحت عنوان صلح و سازش برگزار کنیم.»

ریحانه جباری، دانشجو و طراح دکوراسیون داخلی در روز ۱۶ تیرماه ۱۳۸۶ در سن ۱۹ سالگی به مرتضی سربندی، پزشک ۴۷ ساله، متاهل، دارای سه فرزند و کارمند سابق وزارت اطلاعات یک ضربه چاقو در ناحیه کتف وارد کرد که این ضربه منجر به مرگ وی شد. خانم جباری در تمام دوران بازجویی و در سه جلسه دادگاه خود تاکید کرده است که به دلیل تعرض جنسی مقتول به وی و قصد دفاع از خود با چاقو به مرتضی سربندی ضربه زده است.

در روزهای گذشته فعالان مدنی و سازمان های بین المللی مدافع حقوق بشر از جمله «عفو بین الملل» از احتمال اعدام ریحانه جباری ابراز نگرانی کرده بودند. اصغر فرهادی، کارگردان سرشناس سینمای ایران و برنده جایزه اسکار نیز با انتشار نامه ای خطاب به خانواده ی مرتضی سربندی، خواستارچشم پوشی از قصاص خانم جباری شد. خانواده ناصر حجازی دروازه بان پرآوازه فقید ایران نیز با انتشار نامه ای خواهان بخشش ریحانه جباری شده است.

مادر ریحانه جباری در مورد آخرین وضعیت دخترش، در فیسبوک خود اینطور نوشته است: 

 امروز شنبه بود و طبق برنامه پر کشیدم به ملاقات. به ندامتگاه شهرری نرفتیم. او را در محلی دیگر دیدم. چهارتایی نشستیم و …. با اشک ازو جدا شدم. آرام سوار ماشین شد و رفت. سرو من رفت. قلبم در لحظه ای از جا کنده شد. به حساب خستگی این روزها گذاشتم . تمام طول راه در برگشت به خانه ، چیزی درونم در آشوب بود. تا رسیدم خانه تلفن زد. مثل خیلی وقتهای دیگر ، فورا پرسید مامان هست ؟ و گوشی تلفن در دستم. گفتم دخترم میخواهم این کنم و آن. هیچ نگفت. گفتم عشقم یک نکته پیدا کردم توی پرونده. گفت : مامان ول کن این چیزا رو. صدایش بلندتر شده بود و من ساکت شدم. یکریز و یکنفس حرف زد و حرف زد و حرف. هرگز اینقدر برایم یکسره حرف نزده بود.وقتی تلفن را قطع کرد ، توان اینکه گوشی را سر جایش بگذارم نداشتم. …به توصیه دخترم ، ازین لحظه آرام در کناری مینشینم و دیگر هیچ فعالیتی نمیکنم. دیگر هیچ نمینویسم. هیچ منتشر نمیکنم. کاش میگفت مادر بدو، بزن، بکوب، فریاد بکش، خودت را به در و دیوار بزن، عصبانی باش ، گریه کن، خودت را از پنجره پرت کن . اما نگفت، نخواست. گفت راضیم. آرامم. منتظرم. گفت نمیخواهم هیچکس برایم به در و دیوار بکوبد. گفت مادرم چرا فکر میکنی میمیرم؟ من فقط از تو دور میشوم. خیال کن رفته ام آنطرف دنیا. خیال کن انفرادیم . گریه کن . اشک بریز که این احساس مادرانه را کاری نمیتوان کرد. اما خسته نشو. مریض نشو. قدرتت را نگهدار. گفت من در همان ۱۹ سال بسیار خوشبخت بودم. هر چه میخواستم داشتم. عشقی بی پایان را تجربه کردم که بسیاری از آدمها حتی بعد از ۸۰ سال عمر ندارند. گفت قراری داشتیم که با این بیقراری ها زیر پا گذاشته ای. گفتم چه کنم. غلط کردم که قرار صبوری گذاشتم. گفت نکن . با من این کار را نکن. خیالم فقط از جانب تو پریشان است. اگر آرام باشی مرگ برایم سخت نیست. اگر هیچ نگویی درد نمیکشم. هر چقدر به در و دیوار بزنی فقط خسته تر میشوی و روزگاری که میتوانیم از حرفهای هم لذت ببریم از دست میدهیم.گفت و گفت. آخرش خواست، دستور داد ، که تا فردا هر چه میخواهم بکنم. اما فردا ، وقتی تلفن میزند ، فقط و فقط حرف خودمان را بزنیم. حرف آرزوها ، رویاها، داشته ها و نداشته ها. فقط همین. بنا به توصیه دخترم ، عشقم، نفسم،هست و نیستم، آن که در رویاهای نوجوانیم ریشه داشت و حتی در بازیهای دخترانه و کودکانه همیشه میخواستمش، آن که بند دلم ، روح و روانم به او بسته، آن که بی او هیچ نمیخواهم از خدا و خلق، آنکه سودا زده و دیوانه ام کرده ، آنکه خواستم کنارش باشم تا آخر، آنکه بی او هیچم، پوچم ، بار اضافیم در کره خاکی ، این آخرین پست و نوشته من در فضای مجازی است. از این لحظه دیگر هیچ پیامی را جواب نمیدهم و هیچ تلفنی. هیچ نمیکنم . هیچ نمیخواهم . هیچ هیچ.