وبلاگ بنیاد برومند

علیرضا گلیپور، متولد ۱۳۶۵، ساکن تهران و دانشجوی مخابرات و کارمند وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در مهرماه ۱۳۹۱ از سوی مأموران وزارت اطلاعات دستگیر و تیرماه ۱۳۹۴ به اتهام “جاسوسی به نفع اجانب و به‌طور مشخص کشور آمریکا ” از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی صلواتی به ۳۹ سال و ۹ ماه حبس تعزیری و ۱۷۰ ضربه شلاق محکوم شد که این حکم با اعمال ماده ١٣۴ و تخفیف به ۱۲ سال حبس تعزیری تقلیل یافت.

این زندانی در زندان به سرطان روده مبتلا شده و از خدمات پزشکی محروم است. بر اساس اطلاعاتی که به بنیاد برومند رسیده، بیماری او تشخیص داده شده و طول درمان و عدم تحمل حبس نیز تائید شده است اما از آزادی او جلوگیری می‌شود. او در سیزدهمین روز اعتصاب غذای تر است و خواستار اعمال ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی است.

متن نامه علیرضا گلیپور را بخوانید:

درود بی‌کران به ملت عزیز ایران

اعتصاب صدای اعتراض قشری است که به دنبال حقیقت و حق هستند افرادی که نمی‌خواهند که افراد محیط پیرامون خویش را با جنجال اذیت کنند و برای احترام به حقوق دیگران و گرفتن حقوق ازدست‌رفته خویش اعتصاب می‌کنند و در این امر به خودشان آسیب‌هایی هم می‌رسد گاهی اوقات اعتصاب برای یک فرد از روی شرمساری برای خانواده‌اش است که نمی‌تواند از این‌همه ظلم و ستم و حاکمیت کشور چه جوابی به آن عزیزانش بدهد و طول مدت‌های طویل زندان و درد و رنج‌های حاصله چاره‌ای برایش نمی‌گذارد و چون اهل اندیشه است چون به خاطر قدم و اندیشه و بیان حقیقت در بند شده پس اصالت خویش را حفظ می‌کند و به دنبال رهایی از بند است که هیچ‌وقت لایقش و به دنبال حقیقتی است که مثل خورشید روشن است ولی جرئت دیدن و بیانش برای این ددمنشان وجود ندارد.

نگرش‌ها گوناگون است ولی راه یکی است نظریه‌ها مختلف است ولی هدفش یک سیبل است.

امروز اگر سخن میگوییم نه برای دیده شدن است و نه برای القای نظر است بلکه حرف دل است

سوز بیش از پنج سال زجر و تحمل شکنجه برای بیان حقیقت است امروز خرسندم که افشای فسادهای اقتصادی و اخلاقی مزدوران رژیم باعث شده از درون به جان یکدیگر بیفتند و بر پایه‌های سست رژیم دروغی‌شان با دست خودشان برای فروپاشی آن آب بریزند.

امروز که درد و رنج بیماری را تحمل می‌کنم اما حس می‌کنم با روشنگری که انجام شده دستگاه‌های امنیتی حتی اعتبارشان را در پیش خود بدنه حکومت از دست داده‌اند.

فشارها به روی زندانیان سیاسی و از جمله این حقیر بسیار است ولی مقاومت به لطف خداوند بسیار و روحیه مبارزه با ظالمان در ما زنده است و امیدواریم که مردم سرزمین ما با اندیشه و عمل خویش، مبارزه کنند و این اطمینان وجود دارد که خیلی زود از بند و شر این شیادان نجات همگی نجات یابند و ایرانی آباد و آزاد با قوانین برابری و برادری بسازند و ریشه فساد و ظلم را برچینند.

امروز سؤالم از مردم سرزمینم و از نهادهای حقوق بشری و بین‌المللی این است: واقعاً محمد نظری، آرش صادقی، سهیل عربی و این حقیر چرا باید با اعتصاب غذا و صدمه زدن بر سلامتی خواستار حقوق اولیه و انسانی خویش باشند و باید خود و خانواده چنین فشاری را متحمل شوند و دست یکایک شما را می‌فشارم و به این اعتماد و اعتقاد راسخ داریم که جلوی تفکر و اندیشه را هیچ زور و دستگاه سلبی‌ نمی‌تواند گرفت و روزهای دگماتیسم این چپاولگران روبه پایان است و دوران نگرش نخبگان، روشنفکران و اندیشمندان در دنیا فرارسیده و باید افرادی لایق با تخصص و علم برای آینده‌ای ایده آل تصمیم بگیرند.

به امید ایرانی آزاد

علیرضا گلیپور بند ۸ زندان اوین