بیانیه جمعی از زندانیان سیاسی رجاییشهر: رعایت موازین حقوق بشری و حداقل حقوق و کرامت انسانی را شرط روابط و مناسبات خود با این حکومت قرار دهید
زندان رجاییشهر کرج که در ماههای اخیر صحنه بحران ناشی از ضرب و شتم، انتقال و اعتصاب دستهجمعی زندانیان سیاسی بود علیرغم گذشت زمان، کماکان با چالشهای متعددی روبروست. جمعی از زندانیان سیاسی محبوس در این زندان، بیانیهای را درباره وضعیت کنونی زندانیان سیاسی در این زندان منتشر کردهاند که در آن به رنج مداوم زندگی در شرایط سخت و طاقتفرسا و به دور از استانداردهای انسانی در این زندان اشاره میکند و از “همهی نهادهای حقوق بشری و به ویژه از همهی دولتهای دموکراتیک جامعه ملل و دبیر کل ملل متحد” میخواهند که “رعایت موازین حقوق بشری و حداقل حقوق و کرامت انسانی را شرط روابط و مناسبات خود با این حکومت قرار دهند.”
متن بیانیه این زندانیان که در اختیار بنیاد برومند قرار گرفته است را عینا در زیر منتشر کردهایم:
وضعیت حقوق بشر در زندانها تغییر نکرده! چرا؟
به طور متوسط هرکدام از ما زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج بیش از یک سال را در زندان بودهایم، پیش از این معترض بودهایم که چرا از همان شرایط و امکاناتی که زندانیان عادی برخوردار هستند از قبیل امکان تلفن، مرخصی، تسهیلات پزشکی-دارویی و امکانات دیگر زندان محروم هستیم (که علت آن هم نفس اعتراض به شرایط و اطلاعرسانی راجع به وضعیت زندان بود)حال اوضاع به گونهای شده که حتی همان حداقل شرایط را هم از ما گرفتهاند و حتی با وجود تغییر مدیریت و قول و قرارها، بهبودی حاصل نشده است، الا این که حال حتی از هوایی برای تنفس هم محروم شدهایم و بند سیاسی را تبدیل به قفس آهنی کردهاند و با بستن کوچکترین منافذ ورود هوا، تنها مدخل ورود هوا بعد از چند مرحله را تبدیل به محل جمع آوری زبالههای بند، آلوده و ناسالم کردهاند.
بعد از مصادره و به یغما بردن حداقل امکانات زندگی مثل ظرف و ظروف و … به خاطر کینهتوزیهای سازمان زندانها (و شخص محمد مردانی، رئیس زندان) نه تنها هیچ چیز به زندانیان بازگردانده نشده و شکایتها هم گوش شنوایی پیدا نکرد، حال زندانیان را وادار میکنند که با گرفتن چند قلم جنس و لباس مکتوبا اعلام کنند که وسایلمان پس داده شده و دیگر شکایتی نداریم و متاسفانه هیچ وکیلی هم تا کنون حاضر به پیگیری این مسئله نشده است (به خاطر تهدید قوه قضاییه و سازمان زندانها) کتاب و روزنامه کماکان ممنوع است و به ازای هر شصت نفر یک تلویزیون، امکانات برگشتی معرفی شده است آن هم وسط راهرو محل تردد که محل اسکان تعدادی دیگر از زندانیان هم هست که هم به دلیل کمبود جا و هم اعتراض به وضعیت بند، در کف راهروی بند ساکن شدهاند… با تنها دو پتو و یک متکا … به ردیف در راهروی بند میخوابند، مینشینند و غذا میخورند … چون جای دیگری نیست … حتی ظرف غذای آنها هم پس داده نشده و لباسها هم به آنها برگردانده نشده است. این روش قوه قضاییه و سازمان زندانهاست برای به ستوه آوردن زندانیان سیاسی … کماکان هیچ زندانی سیاسی از امکان داشتن وکیل مورد نظر، مطلع شدن از محتوای پرونده و حتی دانستن تاریخ دادگاه و اینکه در نقل و انتقالات به کجا میبرند، محرومند. هیچ زندانیای موقع فراخوانده شدن از مرجع فراخوانده، علت و چگونگی … به هیچ وجه مطلع نمیشود، در حالی که این حداقل حقوق یک متهم است …
با این مقدمه مختصر است که ما زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج از همهی نهادهای حقوق بشری و به ویژه از همهی دولتهای دموکراتیک جامعه ملل و دبیر کل ملل متحد میخواهیم که رعایت موازین حقوق بشری و حداقل حقوق و کرامت انسانی را شرط روابط و مناسبات خود با این حکومت قرار دهند.
طبعا حکومتی که هیچ حق و حقوق و امکانی برای مطالبه آن حتی برای شهروندان خود قائل نیست، بعید است که حقوق جامعه بینالملل را به رسمیت شناسد.
حکومتی که به خاطر قتلعامهای زندانیان در سال ۶۷ هیچگاه مورد مواخذه جدی قرار نگرفته، بعید است که از موج اعدامهای فعلی و فشار بر زندانیان سیاسی هم دست بردارد.
از حکومتی که جان انسانها (شمار اعدام شهروندانش) اساسا دغدغه خاطرش نیست و به عنوان ارعاب آنها به کار میبرد، نباید انتظار داشت که تنها با مذاکره و بدون هیچ اهرم فشار جدی به رعایت اعلامیهی جهانی حقوق بشر تن دهد (و یا دیگر تعهدات بینالمللی) این انتظار و توقع مثل کار ارشادی و توضیحی برای گرگ و انتظار تاثیرگذاری و ترتیب اثر او در دریدن گوسفندان است … لذا مجددا از همه نهادهای حقوق بشری و کشورهای عضو جامعه ملل و دبیرکل ملل متحد میخواهیم که شرط رعایت حقوق بشر را در مراودات تجاری و دیپلماتیک با این رژیم مطلقا جدی و حیاتی تلقی گردد …
زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج
۱۷مهر ۱۳۹۶