وبلاگ بنیاد برومند

۱۲  ژوئن، روز جهانی مبارزه با کار کودکان گرامی باد.

۱۲ ژوئن برای عده کثیری از مردم و البته فعالان جنبش لغو کار کودکان در سرتاسر جهان روز مهمی است. نشست نمایندگان ۱۸۲ کشور عضو در اجلاس  سالیانه سازمان جهانی کار (ILO) اتفاقی است که در جریان است. یکی از مباحثی که کنفرانس بر آن تمرکز دارد، وضعیت “یک میلیارد و پانصد میلیون انسانی است که در شرایط جنگ، خشونت و فجایع طبیعی زندگی می‌کنند که یک سوم از جمعیت آن را کودکان”* تشکیل می‌دهند.

با نگاهی گذرا به ژئو پلتیک مناطق درگیر جنگ، خاورمیانه‌ی خونینی به چشم می‌خورد که از هر سو موردتهاجم قدرت‌ها و عناصر دست‌سازشان است. داعش،  القاعده و جریانات ریزودرشت دیگر، خلق شده‌اند تا مطامع و منافع قدرت‌ها، دولت‌ها و فرقه‌های مذهبی و نژادی از چهار سوی جهان را فراهم کنند. در این میان میلیون‌ها خانوار در فضای وحشت و خشونت تروریسم بسر می‌برند و بخش کثیری از آنان آواره‌ی مرزها و کشورهای دور و نزدیک شده‌اند.
زندگی در اردوگاه‌هایی با امکانات حداقل و ابتدائی، شرایط زندگی موقتی است که چیزی جز “مرگ تدریجی” نیست. محرومیت از تغذیه، بهداشت، پوشاک، مسکن مناسب و فقدان فضای مناسب رشد و آموزش کودکان، ماحصل جنگ ناخواسته‌ای است که نصیب مردم افغان، عراقی، سوری، یمنی، فلسطینی و… شده است.

اسکان کودکان آواره در سایر کشورها هم شرایط بهتری نصیب آنان نکرده است. اگر بلافاصله مجبور به کار نشده‌اند، در آینده‌ای نزدیک در صف نیروی ارزان کار قرار خواهند گرفت و این ادامه‌ی مرگ تدریجی‌ای است که برای کودکان مهاجر و پناهنده ترسیم شده است.

به این جنگ خانمان‌سوز باید پایان داد. این حداقل خواست جامعه‌ی متمدن جهانی است. این اولین وظیفه و هدف دولت‌ها و سازمان‌ها و مراجع بین‌المللی می‌بایست باشد. برای این خواست و برای دست‌یابی به حقوق پایه‌ای کودکان و همه‌ی ابناء بشر می‌بایست دست‌ها را به کار گرفت.

در وضعیت کودکان دیگر نقاط جهان هم نه تنها بهبودی حاصل نشده بلکه هر روز خطرناک‌تر شده است. آمار روزافزون فقر، بیکاری، افزایش مهاجرت به دلیل قحطی، گرسنگی و بلایای طبیعی در کنار جنگ‌ها و نسل کشی‌های ضد انسانی، جهان را به منزل گاه پر وحشت و سیاهی بدل کرده است که به نظر تنها برای عده‌ای اندک، تعدادی کمتر از یک درصد حتی، تخصیص یافته است. این در حالی است که زمین به همه‌ی ساکنان آن تعلق دارد. زمین متعلق به همه‌ی جانداران، اعم از انسان‌ها، حیوانات و موجودات و گیاهان است. این حکم انسان متمدن امروز است و همگان می‌بایست بدان پایبند باشند.
در کنار صلح و آرامش برای جهانیان، تحصیل و آموزش اجباری و رایگان، بهداشت و سلامتی جسمی و روانی، تغذیه و مسکن مناسب، فضای سالم و بدون تنش برای رشد شخصیت و جایگاه، امکان مشارکت و دخالت در امور مربوط به خود و حمایت‌های همه‌جانبه از کودکان از مقدمات جهان مناسب کودکان است.

برای تحقق به این مهم باید دولت‌ها را موظف به پذیرش و تأمین حقوق پایه‌ای بالا و نیز شروط حداقلی زیر نمود

– تأمین اجتماعی همگانی، بیمه کامل همه‌ی آحاد جامعه اعم از خدمات درمانی، بیکاری و ازکارافتادگی، زایمان و عمر عامل توانمندی خانواده‌ها و ضامن ممانعت از بکار گماردن کودکان خواهد شد.

– تضمین و تأمین دستمزد مکفی (متناسب با معیشت خانواده‌ها) در ایران به‌ویژه حداقل به‌اندازه ی مبلغ اعلام‌شده توسط بانک مرکزی در سال ۹۶ یکی از گام‌های ابتدائی رسیدن به سطح معیشت حداقل انسانی است.

– هر شکلی از بهره‌کشی و به کار گماردن کودکان از سوی هر فرد، نهاد و مرجعی، می‌بایست به‌مثابه جرم علیه کودکان تلقی شود و مراجع قضائی و ذی‌ربط باید با آن برخورد کنند.

– پذیرش حق تشکل برای سازمان و نهادهای اجتماعی و مدنی و به رسمیت شناسی حقوق و جایگاه آنان در نظارت و هدایت مطالبات جامعه به سمت شرایط انسانی و حقیقی همه‌ی آحاد و به‌ویژه نهادهای حوزه کودکان.

– به رسمیت شناختن حقوق مهاجران و پناهندگان در ایران و تضمین و تا مین شرایط زیست انسانی برای آنان.

با امید به انسجام و پیگیری جدی‌تر برای تحقق منافع عالیه کودکان و همه‌ی انسان‌ها در سراسر جهان و تلاش در جهت “لغو کار کودکان همین امروز”

جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان
۱۲ ژوئن – ۲۲ خرداد ۱۳۹۶