آیا مجازات اعدام آمار قتل را کاهش می‌دهد؟ (نظرات جرم شناسان برجسته/ سؤال اول و چهارم)
«مجازات اعدام برای قرن‌ها همواره با شدت بیشتر در جهت کنترل جرم و جنایت همراه بوده است. سؤال اینجاست که چرا کماکان جرم اتفاق می‌افتد؟ دلیل این مسئله این است که کشمکش بین نیروهای غریزی انسان علی‌رغم ادعای قانون، ثابت و در حال تعادل نیستند.» – آلبرکامو
توجه جرم شناسان به مسئله مقایسه اثر بازدارندگی مجازات اعدام و مجازات حبس ابد از زمان انتشار تحقیقی در این مورد توسط ادوین ساترلند در سال ۱۹۵۲، جلب شد. حداقل تا قبل از دهه گذشته، بین جرم شناسان در مورد عدم وجود توجیه بازدارندگی مجازات اعدام اتفاق‌نظر گسترده‌ای وجود داشته است. در نوامبر سال ۱۹۸۹، جامعه جرم‌شناسان آمریکا بر اساس یافته‌های به‌دست‌آمده و نتایج تحقیقات انجام‌شده در مورد عدم بازدارنده بودن مجازات اعدام، بیانیه‌ای صادر و مجازات اعدام را محکوم کردند. این بیانیه یکی از دو موضع‌گیری سیاسی در مورد اعدام بوده که تاکنون به‌طور رسمی اتخاذ شده است. در سال ۱۹۹۶، پروفسور ردلیت و اکرز، یک نظرسنجی را بین ۶۷ نفر از جرم‌شناسان در مورد نتایج تحقیقات تجربی اثر بازدارندگی مجازات اعدام، انجام دادند. بر اساس این نظرسنجی اکثریت قریب به اتفاق شرکت‌کنندگان بر این باور بودند که مجازات اعدام هرگز نسبت به مجازات حبس ابد اثر بازدارندگی بیشتری نداشته و نخواهد داشت.
تحقیقات ارائه‌شده در این مقاله در راستای به‌روزرسانی مطالعات انجام‌شده در سال ۱۹۹۶ و همچنین بررسی تحقیقات جدید انجام شده در مورد باورهای جدید جرم شناسان در این مورد تدوین شده است. یافته‌های این تحقیق نشان می‌دهد که تنها بخش کوچکی از جرم‌شناسان برجسته (کمتر از ۱۰٪)، معتقدند که تحقیقات تجربی انجام‌شده، بازدارنده بودن مجازات اعدام را توجیه می‌کند.
این نوشته در جهت به‌روزرسانی نتایج بررسی انجام‌شده توسط ردلیت و اکرز در سال ۱۹۹۶ تنظیم شده است. روش تحقیق به‌کار گرفته‌شده در این مقاله در ادامه ارائه می‌شود.
در راستای بررسی مباحث و تحقیقات انجام‌شده در این مورد، فهرستی در نیمه سال ۲۰۰۸ متشکل از افرادی که شرایط زیر را دارا بودند، آماده شد:
۱. عضو جامعه جرم شناسان آمریکا (ASC) باشند.
۲. برنده جایزه جرم‌شناسان ساترلند شده باشند (معتبرترین جایزه موسسه جرم‌شناسان آمریکا که به جرم‌شناسان به‌پاس مشارکت در نظریه‌های جرم‌شناسی اهدا می‌شود).
۳. از سال ۱۹۹۷ تاکنون، سمت مدیریت انجمن جرم‌شناسان آمریکا را داشته باشند.
انجمن جرم شناسان آمریکا در سال ۱۹۴۱ تأسیس شد که بزرگ‌ترین سازمان علمی جرم‌شناسی در جهان است. این انجمن در سال ۲۰۰۸ دارای ۳۵۰۰ عضو از ۵۰ کشور بوده است. مدیران این موسسه که قبل از سال ۱۹۹۷ در این سمت بوده‌اند، به این دلیل که آنان قبلاً در نظرسنجی ردلیت و اکرز شرکت کرده بودند، در این نظرسنجی گنجانده نشدند. بر اساس این روش تحقیق، ۹۶ محقق برجسته و ممتاز در این نظرسنجی شرکت کردند.
سؤالات نظرسنجی، پس از تأیید کمیته علوم انسانی دانشگاه کلورادو در سال ۲۰۰۸ برای شرکت‌کنندگان فرستاده شد و به همراه هر نسخه از سؤالات، پاکتی با شماره هر شرکت‌کننده ارسال شد. پس از دریافت سؤالات تکمیل‌شده نظرسنجی، کارکنان بخش جامعه‌شناسی، اطلاعات شرکت‌کنندگان را ثبت کرده و سپس از سؤالات حذف کردند و سؤالات تکمیل‌شده بی‌نام را جهت بررسی به محقق ارائه کردند. درمجموع تعداد ۷۹ بسته سؤالات تکمیل‌شده دریافت شد که نشان‌دهنده مشارکت ۸۴٪ از شرکت‌کنندگان بود. با توجه به اینکه برخی از شرکت‌کنندگان به سؤالات به‌طور کامل پاسخ نداده بودند، اطلاعات به‌دست‌آمده از سؤالات دارای پاسخ ثبت شد.
برخی از شرکت‌کنندگان در حال حاضر یا بازنشسته شده و یا مریض بودند. با توجه به مشارکت بالا (۸۴٪)، نتایج به‌دست‌آمده تفاوت چندانی با مشارکت ۱۰۰٪ شرکت‌کنندگان ندارد.
از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا در پاسخ دادن به سؤالات از درک خود از تحقیقات تجربی انجام‌شده استفاده کنند و نظرات شخصی خود را در پاسخ دادن به سؤالات به‌کار نبرند. سؤالات این نظرسنجی شامل ۱۲ سؤال استفاده‌شده در نظرسنجی سال ۱۹۹۶ بود که دو سؤال آن با تغییرات جزئی همراه بود.
نمودار زیر نتایج این نظرسنجی را در سال ۲۰۰۸ نشان می‌دهد که شامل مقایسه آن با نتایج نظرسنجی ردلیت و اکرز در سال ۱۹۹۶ است. تفاوت بین پاسخ‌ها در سال‌های ۱۹۹۶ و ۲۰۰۸ ناچیز است و بیانگر این است که نظرات جرم‌شناسان در سال ۱۹۹۶ مشابه نظرات جرم شناسان در سال ۲۰۰۸ است. در بررسی داده‌ها در این تحقیق از روش «آزمون کی- دو» (از آزمون‌های آماری) که در بررسی‌های علوم اجتماعی برای محاسبات آماری رواج دارد، استفاده شده است. شباهت طرح سؤالات در سال ۱۹۹۶ با سال ۲۰۰۸، با استفاده از روش کی ـ دو، این را اثبات می‌کند که هر تغییری در یافته‌ها به دلیل تغییرات تصادفی متغیرها بوده و اساساً مهم نیستند.
سؤال اول این نظرسنجی، سؤالی است که معمولاً در نظرسنجی گالوپ پرسیده می‌شود. در این نظرسنجی، ٪ ۸۸/۲ از جرم‌شناسان بر بازدارنده بودن مجازات اعدام باوری ندارند که این درصد کمی از درصد آن (٪ ۸۳/۶) در سال ۱۹۹۶ بیشتر است. با حذف پاسخ «مطمئن نیستم» شرکت‌کنندگان، درصد پاسخ‌ها که بازدارندگی اعدام را رد می‌کنند، از ٪ ۷۸/۵ در سال ۱۹۹۶ به ٪ ۹۴/۳ در سال ۲۰۰۸ رسید. این تغییر، ازلحاظ آماری برجسته نیست و بیانگر این است که تفاوتی بین نظرات جرم شناسان پس از ۱۲ سال در این زمینه به وجود نیامده است. از سوی دیگر، زمانی که این سؤال در گالوپ در سال ۲۰۰۶ مطرح شد، ۶۴٪ از نظرات عموم بر این اساس بود که مجازات اعدام آمار جرم و جنایت را کاهش نمی‌دهد.
در سؤال چهارم از شرکت‌کنندگان درباره صحت این گزاره پرسیده شده بود: «سیاستمداران ازاین‌رو با مجازات اعدام موافق هستند که به‌صورت سمبولیک، قاطعیت خود را در برخورد با جرم و جنایت ابراز دارند.» درمجموع، موافقت با این فرضیه هم در سال ۱۹۹۶ و هم ۲۰۰۸ بسیار بالا بوده است. اگرچه در سال ۱۹۹۶، ٪ ۳۸/۸ به این سؤال پاسخ «کاملاً درست» دادند، در سال ۲۰۰۸، این رقم به ٪ ۲۳/۴ رسید. این تفاوت اگرچه ازنظر آماری برجسته نیست، ولی این فرضیه را اثبات می‌کند که مجازات اعدام، در مسائل سیاسی از اهمیت کمتری نسبت به دهه ۱۹۹۰ برخوردار است.
ادامه دارد…
منبع: https://goo.gl/FQT95E
