وبلاگ بنیاد برومند

مجمع مشورتی فعالان مدنی یارسانی برای دومین بار در طی چند سال گذشته نامه‌ای به رهبر جمهوری اسلامی ایران نوشته و خواستار رفع تبعیض اعمال شده علیه جامعه یارسان در ایران شده‌اند.

در بخشی از این نامه‌ آمده: «با اینکه پاسخگویی به مطالبات ملت از بدیهی ترین وظایفِ حاکمان است، لیکن پس از نزدیک ۱۵ ماه انتظار، نه-تنها هیچ گونه پاسخی (مثبت یا منفی) از طریق دفتر جنابعالی و سایر نهادهای حکومتی دریافت نکرده‌ایم، بلکه عملاً با محدودیتها و مشکلات پیچیده تری نیز روبه رو شده ایم که به نوعی صدور مجوزِ خشونت علیه مردم یارسان تلقی می شود. به عنوان مثال، اخیراً برخی از مراجع تقلید در فتواهای خود مردم یارسان را کافر و نجس قلمداد کرده اند که عواقب خشونت بارِ اینگونه فتاوی، قابل کتمان نیست.»

متن نامه به شرح زیر است:

به نام خدا

تاریخ: ۱۳۹۵/۳/۱۵

رهبر گرامی جمهوری اسلامی ایران، جناب آیت الله خامنه ای؛

با درود و احترام!

بیش از ۱۴ ماه است از ارسال رنج نامه‌ی مجمع مشورتی فعالان مدنی یارسان به حضور جناب عالی ـ که رونوشت آن نیز به نهادهای طراز اول حکومتی ارسال شد ـ می گذرد. در نامه‌ی مذکور که نسخه ای از آن مجدداً به پیوست، تقدیم شده است، مصادیق بارزی از تبعیض که در حکومت جمهوری اسلامی، به نام قانون بر مردم یارِسان ( اهل حق ) اعمال می شود، عنوان گردید. به ویژه، به اطلاع رسید که در اعتـراض به استمرار رنج ها و حق کشی‌ها، سه نفر از جوانان یارسان در سال ۱۳۹۲، تنِ خویش را به آتش سپردند؛ تا فریاد دادخواهی جامعه‌ی مظلوم و محرومشان را به گوش مسئولان برسانند. در پی این حوادث، تجمعاتِ اعتراضیِ مسالمت آمیزی در چندین استان برپا شد و مکرراً مطالبات و خواسته های قانونی و انسانیِ یارسان از طریق جمع آوری طومار، انتشار بیانیه و ایراد سخنرانی به سمع و نظر مسئولین رسید. نشست هایی نیز با مسئولان منطقه‌ای و ملی، از جمله رئیس محترم مجلس شورای اسلامی و دستیار ویژه ی رئیس جمهورِ محترم، برگزار گردید و وعده داده شد که مطالباتِ مردم یارسان در دستور کار قرار بگیرد و حقوقشان به آنها بازگردانده شود. لیکن متأسفانه، طبق روال گذشته همه‌ی آن وعده ها در زمان کوتاهی به بوته ی فراموشی سپرده شدند و حکایت به همان نحوی که بود، همچنان باقی ست!

استمرار وضعیت جاری، ما را به این نتیجه رسانید که بدون اراده و دخالت نهاد رهبری، امیدی به حل مشکلات عدیده ی مردم یارسان وجود ندارد. لذا، با توجه به اینکه یکی از اختیارات و تواناییهای مقام رهبری حل معضلاتی است که از طریق نهادهای دیگر قابل حل نیست، طی رنج نامه‌ای سفره ی دلمان را به روی جنابعالی گشودیم و استدعا کردیم که با اراده و تدبیر خود، گره از کار فرو بسته ی ما بگشایید. در نامه‌ی مذکور، ضمن طرح مطالباتِ برحقِ خویش، خواستار آن شدیم که جایگاه حقوقی آیین یاری ( اهل حق ) در قانون اساسی مشخص شود تا به تبع آن، حقوق قانونی و شهروندی مردمِ یارسان اعاده گردد.

با اینکه پاسخگویی به مطالبات ملت از بدیهی ترین وظایفِ حاکمان است، لیکن پس از نزدیک ۱۵ ماه انتظار، نه-تنها هیچ گونه پاسخی ( مثبت یا منفی ) از طریق دفتر جنابعالی و سایر نهادهای حکومتی دریافت نکرده‌ایم، بلکه عملاً با محدودیتها و مشکلات پیچیده تری نیز روبه رو شده ایم که به نوعی صدور مجوزِ خشونت علیه مردم یارسان تلقی می شود. به عنوان مثال، اخیراً برخی از مراجع تقلید در فتواهای خود مردم یارسان را کافر و نجس قلمداد کرده اند که عواقب خشونت بارِ اینگونه فتاوی، قابل کتمان نیست.

از آنجا که فلسفه‌ی آیین یاری بر آشتی و مدارا و برابریِ همه ی انسانها، فارغ از رنگ و نژاد و قومیت و عقیده‌ی آنها، استوار است؛ ما خویش را در مقابل مـردم و تاریخ مسئول میدانیم تا ضمن یادآوری شرایط خشونت بار منطقه با آگاهی از عواقبِ وخیمِ تبعیض ها و خشونت های زبانی و قلمی و فیزیکیِ غیر مسئولانه ( و چه بسا هدفمند و آگاهانه) ـ دَین و مسئولیت خویش را در قبال میهن و هم میهنانمان ادا نماییم.

به وضوح می بینیم که مدتهاست منطقه‌ی خاورمیانه و کشورهای مسلمان، به نحو رقت باری درگیر خشونت و خونریزی و هرج و مرج و نابسامانی شده اند. جنگهای فرقه ای و مذهبی که به نام اسلام و به دست مسلمانان در جریان است، هر روز جمعی از مسلمانان و غیر مسلمانانِ بیچاره را غرق سیلابِ خون می کند و گویا پایانی برای این همه کشتار و تجاوز و ویرانی و آوارگی وجود ندارد. جدای از اینکه چنین پدیده ی شومی از کجا طراحی و مدیریت می گردد، به ظـاهر مجریانش مسلمانانی هستند که غالباً از میان تحقیرشدگان و قربانیانِ تبعیض و بی¬عدالتی در شرق و غرب برخاسته اند و موتورِ محرکِ آنها تعصبات مذهبیِ کور و فتواهای مراجعی است که خون انسانهای دگراندیشِ مسیحی و یهودی و سنی و شیعه و ایزدی و یارسان و… را حلال دانسته و برای پاداش متجاوزان و قاتلان، منافع دنیوی ( سلطه بر مال و جان و ناموس مردم ) و پاداشِ اخروی ( بهشت برین ) را وعده می دهند!

با استناد به قراین و شواهد موجود، این آتشِ خانمان سوز در حال گسترش است و هیچ تضمینی وجود ندارد که مرزِ مشخصی را بشناسد. به همین خاطر، وظیفه‌ی معنوی، انسانی و عقلانی، حکـم میکند که مسئولین نظام جمهوری اسلامی به نسبت جایگاه شرعی و حقوقی و قانونیشان با تقویت همبستگی و ایجاد حس تعلقِ آحاد مردم به این آب و خاک، مانع از سرایت هیولای خشونت به کشورمان گردند. ما معتقدیم که ضمانت رسیدن به این مهم، رفع تبعیض، ایجاد برابری در حقوق، گسترش روح برادری و صمیمیت بر اساس ارزشهای انسانی و ممانعت از تولید خشونت است.

در فاصله‌ی بین نگارش این دو رنج نامه، مردم یارسان نظاره گر کوچ بی سابقه ی هزاران نفر از فرزندان ناامید و عاصی از تبعیض و تحقیر و تیره روزی به سوی ناکجا آبادی بوده اند که سرانجام مشخصی ندارد. گرچه مشخص است که استمرار این سرخوردگی و یأس و بی آیندگی، آینده ی خوبی را برای همه ی ما رقم نخواهد زد و معلوم نیست که واکنش های آتیِ این قربانیانِ تبعیض و این معترضان به شرایط ناعادلانه چه خواهد بود و یا آتش بیار کدام معرکه خواهند شد؟

تجربه ی تاریخی نشان داده است که ریشه ی اختلافات و کینه های سیاسی چندان عمیق نیست و چه بسا پس از تغییرِ شرایط، مخالفانِ دیروز متحدان امروز شوند؛ اما کینه های مذهبی، به درازای قرنها در حافظه ی تاریخیِ انسانها باقی می مانند و در شرایط مختلف تولید و تکثیر می شوند.

همه ی ما میدانیم که انجام وظیفه برای هرکسی فضیلت است و جنابعالی نیز علاوه بر مسئولیت قانونی و شرعی در رهبریِ بزرگترین کشورِ مسلمانِ شیعه مذهب، مسئول حفاظت از حقوق همه ی انسانهای تحت حاکمیتِ خود هستید. شما وارث انقلابی هستید که قرار بود تمام مردم از هر عقیده و مرامی ( به قول رهبر و بنیان گذار انقلاب، حتی کمونیست ها) در آن آزاد بوده و از حقوق انسانی برخوردار باشند. به حق، انتظـار می رفت که دعوت به دین اسلام، با رعایت اصل آزادی و احترام به عقاید و حقوق انسانهای دیگر و خلق فرصتهای مساوی برای همگان انجام بگیرد، نه با تحت فشار قراردادنِ مردم و تضییع حقوق آنها و تلاش برای استحاله و گروانیدنِ اجباریشان به اسلام!

با توجه به اصول انسانی و اعلامیه ی جهانیِ حقوق بشر و تعهدات بین المللیِ کشورمان و وعده های بنیانگذار جمهوریِ اسلامی در رعایت حقوق شهروندی، مجدداً تقاضا داریم که در سومین سالگرد جانفشانی یارانمان، با استفاده از اختیارات خود به ندای حق طلبانه ی مردم یارسان پاسخ دهید تا با رفع موانع قانونی و سلیقه‌ای و رسمیت یافتن جایگاه حقوقیِ آیین یاری، شرایطی فراهم شود که این مردم نیز در سرنوشت خویش دخیل و از حقوقی برابر با سایر هم وطنان، بهره مند گردند.

بگذاریم خوش بینانه، سکوت و بایکوت و عدم پاسخگویی به مطالبات خود را نرسیدن رنج نامه‌هایمان به مسئولان عالیِ کشور ارزیابی نماییم و این دادنامه را به صورت سرگشاده در اختیار رسانه‌ها نیز قرار دهیم؛ بلکه از در، یا راهی دیگر به سمع و نظر ایشان برسد.

با تقدیم احترام

مجمع مشورتی فعالان مدنی یارسان

پانزدهم خرداد ۱۳۹۵

رونوشت:

– دبیر محترم شورای نگهبان

– رئیس جمهور محترم

– رئیس محترم مجلس شورای اسلامی

– رئیس محترم قوه ی قضائیه

– رئیس محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام

– رئیس محترم مجلس خبرگان رهبری

منبع: شبکه حقوق بشر کردستان