۴ زندانی سیاسی: اگر به خواسته‌های علیرضا گلی‌پور تمکین نشود، اعتصاب غذا خواهیم کرد
علیرضا گلی‌پور زندانی سیاسی بند هشت زندان اوین همچنان با حال وخیم جسمانی در اعتصاب غذا بسر می‌برد. او مبتلا به سرطان ریه و عفونت غدد لنفاوی و صرع و دچار افت فشار (۹ روی ۶) و کاهش وزن شدید شده است. پزشکان زندان اوین گزارش کرده‌اند که وضعیت او خطرناک است و ممکن است مورد حمله قلبی قرار گیرد.
روز گذشته قرار بود این زندانی سیاسی عازم بیمارستان شود اما به دلیل نپوشیدن لباس زندان و دستبند و پابند حاضر به رفتن نشد همبندیان وی در شرح وضعیت جسمانی علیرضا گلی‌پور و در حمایت از خواسته‌هایش نامه‌ای نوشته‌اند که در پی می‌آید:
تو از سکوت اگر به خشم می‌رسی بازهم سکوت کن
به‌راستی‌که ما زندانیان سیاسی چون اعضای یک پیکریم و بدیهی است که چو عضوی به درد آورد این نظام دگر عضوها را نماند قرار.
ما به جرم بیان حقیقت و روشنگری محکوم به تحمل حبس در زندان اوین شده‌ایم اما هیچ تهدید و مجازاتی نمی‌تواند ما را مجاب کند تا چون کبک سرها را زیر برف کنیم و در برابر جنایت سکوت کنیم دوست و همبندی خوبمان علیرضا گلی پور در یک قدمی مرگ است مطابق نظر پزشکی قانونی مشمول تبصره عدم تحمل کیفر شده و باید آزاد شود تا تحت مراقبت پزشکان قرار گرفته و بهبود یابد علاوه بر آن بیش از پنج سال از مجموع ۱۲ سال محکومیت خویش را تحمل کرده است و می‌تواند از آزادی مشروط بهره‌مند گردد اما شوربختانه بازجویان قرارگاه ثارالله و قاضی صلواتی قصد دارند جان علیرضا را بگیرند تا دیگر نوابغ سرزمینمان انگیزه‌ای برای ماندن نداشته باشند.
مرگ و مهاجرت علیرضاها آنان که بیدارند و تمام زندگی‌شان را وقف روشنگری هم‌میهنانشان کرده‌اند زادگاهمان را هرلحظه به بیش‌ازپیش ویران‌تر شدن نزدیک‌تر می‌کنند.
روی سخنمان با قضاتی است که چنین احکام ناعادلانه و سنگینی را صادر می‌کنند، آیا می‌توانید درک کنید پنج سال محبوس بودن یک انسان متأهل چه عواقبی دارد؟ آیا می‌فهمید شرمنده شدن مقابل همسر و خانواده‌ای که سرپرستی جز ما ندارد چه دردهایی بر روح و جانمان به جای می‌گذارد؟
همانا پنج سال در زندان بودن، محرومیت از شغل و ادامه تحصیل و درد غیرقابل وصف دوری از خانواده به‌مانند مرگ قطره‌چکانی است. او هیچ روزنه امیدی را در مقابلش نمی‌بیند و حق دارد درخواست دلسوزانش مبنی بر شکستن اعتصاب غذا را رد کند. برای شخصی که جرمی مرتکب نشده است در عوض تحسین برای اعمال و ازخودگذشتگی‌هایش مجرم شناخته شده حتی تحمل یک روز حبس نیز طاقت‌فرسا است. حال تصور کنید جوانی که از ۲۶ سالگی‌اش تاکنون که ۳۱ سال دارد را پشت میله‌های زندان زجر کشیده و در اثر شکنجه‌ها مبتلا به سرطان شده است چگونه می‌تواند هفت سال دیگر را در قفس سپری کند.
لذا ما همبندی‌های علیرضا در عوض درخواست از وی مبنی بر شکستن اعتصاب غذا به مطالبات معمول و قانونی‌اش احترام می‌گذاریم و اگر به‌زودی به خواسته‌های او تمکین نشود ما نیز به او خواهیم پیوست و اقدام به اعتصاب غذا خواهیم کرد.
اما تو…
سکوت کن!
سکوت کن از شرم آنکه فریاد تو بود
سکوت کن به یاد آن که در سپیده جان می‌سپارد؛ تو از سکوت اگر به خشم می‌رسی باز هم سکوت کن
امضا کنندگان:
سهیل عربی، علی اکبر اردشیر، بهفر لاله زاری و علیرضا توکلی
